Jarenlang dacht ik dat ik niet goed genoeg was – tot ik dit begon los te laten
- DM Training
- 24 jul
- 10 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 17 aug
zelfvertrouwen in sportoutfit
Waarom ik dit toch vertel
Ik heb lang getwijfeld of ik dit zou vertellen.
Niet omdat het zo schokkend is… maar omdat het zo diep zit.
Omdat het iets is dat jarenlang mijn leven bepaalde en ik heb het lang zelf niet eens doorgehad.
Zelftwijfel.
Dat stemmetje dat altijd fluistert dat je meer moet doen, beter moet zijn, minder mag voelen.
Dat stemmetje dat zegt:
Ik deel dit verhaal omdat ik voel dat veel vrouwen dit — op hun manier — herkennen.
Als jij je ooit hebt afgevraagd of je goed genoeg bent,
als je ooit een compliment meteen hebt afgeblokt,
of je jezelf schuldig voelde na een stukje chocolade of een rustmomentje…
… dan is dit verhaal ook een beetje voor jou.
En als ik met dit verhaal ook maar één vrouw mag helpen om iets milder naar zichzelf te kijken,dan was dit delen het méér dan waard. 💛
Wat is een laag zelfbeeld eigenlijk?
Een laag zelfbeeld... het klinkt misschien als een vaag, psychologisch label. Maar eigenlijk is het iets wat zich heel concreet toont in je dagelijkse leven.
Het is het gevoel dat je nooit genoeg bent, zelfs als je rationeel weet dat dat eigenlijk niet klopt.
Alsof je jezelf altijd moet bewijzen, en dat het nooit écht lukt.
Alsof je pas goed genoeg bent als je nog net iets meer doet. Net iets slanker bent. Iets rustiger. Iets zachter. Iets stoerder.
Zelftwijfel (dat vaak hand in hand gaat met een laag zelfbeeld) is dan ook niet zomaar een momentje van onzekerheid. Het is een innerlijk stemmetje dat constant commentaar geeft:
“Ben je wel goed bezig?”
“Anderen doen dit beter.”
“Straks val je door de mand.”
“Je ziet er echt niet uit vandaag.”
En dat stemmetje kan verrassend veel macht krijgen over je keuzes. Over hoe je eet. Hoe je beweegt. Hoe je spreekt. Hoe je kijkt naar jezelf in de spiegel.
In haar boek Refeel omschrijft Martine Prenen het mooi:
“Zelftwijfel is als een schaduw: het kan je volgen, maar het kan je nooit raken zolang je in je eigen licht blijft staan.” - Martine Prenen
Maar als je licht al heel lang gedimd werd door perfectionisme, vergelijkingsdrang of kritiek uit je omgeving, dan voelt het soms alsof je niet anders kán dan in die schaduw lopen.
En laat dit vooral duidelijk zijn: met een laag zelfbeeld word je niet geboren. Het ontwikkelt zich. Door kleine en grote gebeurtenissen. Door je omgeving, opvoeding, gedachten. Sommige mensen zijn hier gevoeliger voor dan anderen, maar geen enkel mens komt ter wereld met het idee dat hij of zij niet goed genoeg is. Dat leer je. En wat je geleerd hebt, kan je ook weer afleren.
Enkele herkenbare signalen van een laag zelfbeeld:
Volgens psychologen (o.a. Kristin Neff, Brené Brown) ontstaat een laag zelfbeeld vaak al vroeg in je leven, door invloeden zoals:
een prestatiegerichte opvoeding
weinig emotionele bevestiging
pesten of negatieve vergelijkingen
trauma of controleverlies
of het simpelweg ‘gevoelig’ zijn voor andermans blikken en verwachtingen
Wetenschappelijk gezien toont onderzoek (Orth et al., 2018, Psychological Bulletin) dat mensen met een laag zelfbeeld:
vaker last hebben van depressieve gevoelens
moeilijker grenzen stellen
en meer risico lopen op perfectionisme of burn-out
Maar hier komt het hoopvolle stuk:
Zelfbeeld is geen vast gegeven.Je kan het herprogrammeren. Stap voor stap. Met kleine, bewuste keuzes.
Daarover later meer. Maar weet: als je dit herkent, dan ben je absoluut niet alleen. En nee, je hoeft jezelf niet “repareren”. Je mag vooral leren milderer te worden voor jezelf.
Mijn verhaal – waar het begon
Ik was zo’n meisje dat altijd alles goed wilde doen.
Niet zomaar goed. Perfect.
Ik koos voor Latijn-Wiskunde op school. Ging elke woensdag- en zaterdagvoormiddag naar de muziekschool.
En op de andere dagen stond ik op de mat van de turnzaal. Gymnastiek. Trainen. Conditie opbouwen. Oefenen tot het goed zat.
Maar hoe hard ik ook werkte, hoe veel ik ook presteerde ... het voelde nooit echt als ‘genoeg’.
Ik vergeleek mezelf voortdurend. Vooral thuis.
Mijn broer haalde ook goede punten… maar dan zónder de moeite.
Hij las iets één keer en begreep het.
Ik daarentegen… ik moest blokken. Zwoegen. Herhalen tot het erin zat.
En toch haalde ik maar nét hetzelfde resultaat.
Ik herinner me nog die ene woensdagmiddag.
Ik kwam thuis van school en gooide mijn boekentas neer.
Mijn broer stond al klaar om naar het buurthuis te vertrekken: voetballen met vrienden.
Hij lachte. Gooide een trui over zijn schouders.
En ik?
Ik keek naar de eettafel. Daar lagen mijn boeken al klaar: Latijn. Wiskunde. Biologie.
Nog een toets morgen.Geen tijd om buiten te spelen.
Ik dacht: Waarom lukt dat bij hem wél? Waarom onthoudt hij dingen zo snel?
En voor ik het goed en wel besefte, had ik mezelf een etiket opgeplakt dat er jarenlang bleef kleven:
“Ik ben gewoon het domme kindje van de familie.”
Niemand heeft dat ooit gezegd.
Nooit heeft iemand me minder genoemd.
Maar ik voelde het wel.
Langzaamaan begon ik te denken dat mijn waarde lag in hoe goed ik presteerde.
Dat wie ik was, niet los stond van wat ik deed. Of hoeveel ik woog. Of hoe strak mijn lichaam was in een gympak.
Ik herinner me nog hoe ik mijn boterhammen begon af te wegen.
Hoe ik sportoefeningen deed op mijn kamer — niet omdat ik zin had om te bewegen, maar omdat ik vond dat ik “moest”.Omdat ik mezelf pas mocht belonen als ik eerst streng genoeg was geweest.
En als ik dan toch eens ontspande, of iets lekkers at, dan kwam dat stemmetje weer:“Waarom heb je dat gedaan?”,“Nu heb je het verpest.”,“Je had sterker moeten zijn.”
Die stem werd sterker dan mijn plezier. Sterker dan mijn honger. Sterker dan mijn spontaniteit.
Vanbuiten leek alles in orde. Ik haalde goede punten. Lachte veel. Liet weinig zien.
Maar vanbinnen werd het stil.Ik werd streng voor mezelf.
Vergelijkend. Controlerend.
Ik legde de lat zó hoog dat ik er zelf niet meer aan kon.
En toch…
vond ik mezelf nooit goed genoeg.
💔 Toen ik mezelf begon kwijt te raken
Lang bleef ik denken dat die prestatiedrang mij hielp.
Dat het een bewijs was van discipline. Wilskracht. Doorzettingsvermogen.
En eerlijk? Dat was het ook.
Maar tegelijk begon ik mezelf er stilletjes in te verliezen.
De lat ging elke dag een beetje hoger.
Mijn lichaam moest mee, of ik wilde of niet.Trainen werd geen manier meer om te bewegen, het werd een test. Elke dag opnieuw.
Was ik goed genoeg? Had ik genoeg gedaan?
Ook eten werd een spel van regels.Geen vetten. Geen suiker. Alleen ‘goedgekeurd’.
En als ik tóch eens iets at dat ‘niet mocht’?
Dan moest ik het compenseren. Met beweging. Met spijt. Met strengheid.
Ik leefde volgens regels die ik niemand anders zou opleggen ... behalve mezelf.
Want ik moest dat kunnen. Ik moest onder controle blijven. Ik mocht niet verslappen.
En ondertussen bleef ik glimlachen.
Op school. Op familiefeesten. Tijdens de gymnastiek training.
Want zwakte tonen? Nee. Dat stond niet in mijn systeem.
Maar mijn wereld werd klein...
Eten met vrienden werd een last. Spontane uitjes maakten me onrustig.
En in mijn hoofd was het nooit stil.
Er was altijd dat stemmetje.
Dat vroeg: “Ben je zeker dat je genoeg gedaan hebt vandaag?”
Of erger: “Heb je dat nu écht nodig gehad?”
Tot mijn omgeving het begon te merken.
Mijn ouders. Mijn vriendinnen. Mijn broer.
Ik was er nog — maar niet helemaal.
En ergens wist ik dat ook.
Ik voelde hoe ik niet meer leefde… maar probeerde te overleven.
In een lichaam dat moe was. In een hoofd dat altijd draaide.
Uiteindelijk belandde ik via mijn topsportstatuut onder psychologische begeleiding.
Een plek waar ik dingen uitsprak die ik nog nooit gezegd had.
Over mijn angsten. Mijn controledrang. En over hoe ik mezelf was kwijtgeraakt, terwijl ik net dacht alles onder controle te hebben.
Dat was geen keerpunt.Dat was een eerste schram in mijn muur.
Een barstje waardoor voor het eerst een beetje licht binnenviel.
Wanneer het begon te keren
Het kantelpunt?
Dat was geen grootse wending.
Geen dramatisch inzicht of plots moment van bevrijding.
Eerder een reeks van kleine, onhandige, onverwachte verschuivingen.
Na mijn topsportperiode viel er veel weg: structuur, doelgerichtheid, de dagelijkse controle.
En toch voelde dat niet als vrijheid.
Ik viel even in het niets. En precies in dat niets… begon er iets te bewegen.
Ik woonde op dat moment tussenin — letterlijk.
Mijn appartement was nog niet klaar, dus ik leefde wat tussen logeerkamers en tijdelijke plekken.
En waar ik vroeger paniek voelde bij het minste wat afweek van de planning,merkte ik nu iets op wat ik nog niet kende: ruimte.
Ruimte om het even niet te weten.
Om niet alles onder controle te hebben.
Om geen perfect antwoord klaar te hebben.
Later kwam er een moment dat me recht in mijn hart raakte.
Iemand zei me heel vriendelijk, maar duidelijk:"Weet je dat je, door zo negatief over jezelf te praten, ook anderen kwetst die naar jou opkijken?"
Dat was even slikken.
Want ik bedoelde dat nooit zo.
Mijn hoofd draaide door. En ik voelde: dit wil ik anders. Dit moet anders.
Vanaf dan begon ik bewust te oefenen.
Complimentjes niet meer wegwuiven, maar simpelweg “Dank je wel” zeggen.
Niet omdat ik ze meteen geloofde, maar omdat ik het wílde leren geloven.
En ook bewegen kreeg een nieuwe betekenis.
Niet meer als straf of als plicht.
Maar als een moment dat van mij mocht zijn.
Zelfvertrouwen in sportoutfit
Ik herinner me dat ik op een dag opnieuw heel wat redenen had om niet te gaan lopen: te laat, het regent, ik ben te moe, .... Eigenlijk onbewust zocht ik een excuus om niet te gaan lopen, want voor mij moest het altijd minimaal 5 km zijn, en waag het niet om te wandelen wanneer het even té lastig wordt .... wat zouden anderen van mijn denken? Tot ik het volgende besefte:“Oké, al is het maar 100 meter, het is beter dan niets. Hup die sportkleren aan en go!”
En ik ging lopen.
Zonder doel. Zonder afstand. Zonder prestatiedrang.
Met mijn lievelingsmuziek in m’n oren.
Gewoon… om even te voelen dat ik leef.
Het voelde vreemd. Onwennig. Maar ook… zalig.
Alsof ik, voor het eerst in lange tijd, naast mezelf ging zitten in plaats van boven mezelf te staan.
Ik had mezelf jarenlang leren dwingen.
Maar stilaan… leerde ik mezelf ook zachtjes dragen.
Waar ik nu sta
Is dat stemmetje weg?
Nee. Het is er soms nog.
Zacht, maar venijnig.
Alsof het me wil waarschuwen: “Pas op… straks vinden ze je niet goed genoeg.”
Vroeger volgde ik dat stemmetje blind.
Ik liet het bepalen wat ik aandeed, hoe ik eruitzag, wat ik durfde tonen van mezelf.
Ik leefde alsof ik altijd iets moest goedmaken. Alsof ik me eerst moest bewijzen om gewoon mezelf te mogen zijn.
Maar nu…Nu luister ik anders.
Ik hoor het nog, maar ik laat het niet meer leiden.
Ik kies er steeds vaker voor om mezelf te geloven.
Om te doen wat voor míj goed voelt — ook al is dat niet perfect volgens een ander.
Waar ik vroeger pas buitenkwam als alles klopte tot in de puntjes,sta ik nu soms zonder make-up voor de spiegel en denk ik: “Zo. Ook goed.”Sterker nog: ik post het ook. Mijn échte gezicht. Mijn échte lichaam. Geen filter. Geen façade.
En dat voelt… bevrijdend.
Alsof ik niet meer aan het vechten ben tegen mezelf.
Vroeger gaf ik vriendinnen het advies:“Wie commentaar geeft, spreekt vaak vanuit z’n eigen onzekerheid.”Maar ik vergat dat zélf ook te geloven.
Nu fluister ik het ook naar mezelf, op de moeilijke dagen.
Ik hoef niet meer perfect te zijn om graag gezien te worden.
Ik hoef geen bewijs te leveren om ruimte in te nemen.
Vandaag kies ik niet langer voor wat strak, gecontroleerd of piekfijn lijkt.
Ik kies voor wat écht klopt, voor wat goed voelt in mijn lijf.
Ik kies steeds opnieuw voor mezelf.
💞 Tips om zachter met jezelf om te gaan
Zelftwijfel hoeft je groei niet in de weg te staan. Het kan ook een uitnodiging zijn om milder te worden. Om even stil te staan, in plaats van nog harder te rennen. Dit zijn een paar zachte, haalbare manieren om opnieuw dichter bij jezelf te komen:
Sta jezelf toe soms eens af te remmen.
Traagheid is geen falen. Het is een teken dat je aandacht hebt voor je ritme ... en juist dát is krachtig.
Gun jezelf iets kleins.
Een wandeling, een warme douche, een spontaan compliment. Kleine momenten die je vertellen: jij bent het waard.
Vergelijk jezelf niet met anderen, maar met je intentie.
Niet: “Heb ik alles afgevinkt?”
Wel: “Ben ik vandaag lief voor mezelf geweest?”
Gebruik de natuur als bondgenoot.
→ Drink thee met tulsi of Rhodiola rosea (heilig basilicum), die rust en helderheid ondersteunen.
→ Gebruik etherische oliën zoals sandelhout of jasmijn als ankerpunt bij zelftwijfel.
→ Supplementen zoals L-theanine en ginkgo biloba kunnen je brein en gemoed helpen kalmeren. (Bron: Refeel, Martine Prenen)
Herinner jezelf aan wat al in je zit.
“Believe in yourself and all that you are. Know that there is something inside you that is greater than any obstacle.”– Christian D. Larson
Kleine stappen naar meer zelfvertrouwen
Voel je herkenning na het lezen van mijn verhaal? Dan wil ik je dit zeggen: je bent niet fout. Je hoeft niet eerst ‘beter’ te worden voor je iets moois mag toelaten. Zelfvertrouwen groeit in kleine, liefdevolle acties.
Misschien helpen deze opdrachten jou onderweg:
🌀 Opdracht 1 — Draag wat jij mooi vindt.
Gun jezelf die outfit waar je normaal aan voorbij zou scrollen.
Niet omdat je moet opvallen. Maar omdat jij het waard bent om je goed te voelen in wat je draagt.
💬 “Dit staat alleen vrouwen met een strak lijf” — dat is het stemmetje van twijfel.
DM Training wil net die gedachten doorbreken. Onze kleding is er om jou te laten voelen wat goed zit — letterlijk én figuurlijk.
🌀 Opdracht 2 — Schrijf elke avond 1 zin op waarin je zacht was voor jezelf.
Heb je ‘nee’ gezegd tegen iets wat niet goed voelde?
Ben je 5 minuten gaan wandelen ondanks je twijfel?
Elke mini-actie telt. Zet ze in het licht.
🌀 Opdracht 3 — Kies vandaag voor wat goed voelt, in plaats van wat ‘perfect’ lijkt.
Post een foto zonder filter.
Ga buiten zonder make-up.
Zeg iets goeds tegen jezelf in de spiegel.
Of gewoon: adem een keer diep in en zeg zacht: “Ik ben goed genoeg.”
Waarom DM Training
DM Training is niet zomaar een sportmerk.
Het is ontstaan vanuit diezelfde kwetsbaarheid waar ik daarnet over vertelde.
Omdat ik het zelf voelde: hoe sportkledij je kleiner kan maken. Je onzeker kan doen voelen.
Terwijl het net iets zou moeten zijn waarin jij mag stralen. Bewegen. Ademen.Jij verdient kleding waarin je je vrij voelt. Veilig. Krachtig.
Niet als je eerst verandert. Maar gewoon… zoals je nu bent.
Voel je welkom om mee te stappen
Als jij je herkent in mijn verhaal — al is het maar een beetje — dan nodig ik je uit:
🧡 Deel gerust je eigen ervaring (in DM of via mail) |
🛍️ Of ontdek de nieuwste Just Me-collectie — kleding ontworpen om je jezelf te laten voelen, niet ‘beter’ dan je bent |
Comments