“Ik stond voor de spiegel en dacht: Femke, dit kan zo niet verder.”
- DM Training
- 31 jul
- 5 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 4 aug
motivatie om te sporten als vrouw
zelfvertrouwen in sportoutfit
Ze werkte hard. Te hard.
Overdag stond ze paraat in haar vaste job. ’s Avonds werkte ze bij in het restaurant. Lachend, vriendelijk, sterk ... voor anderen dan toch.
Maar zodra de voordeur dichtviel, voelde ze de zwaarte.
Schoenen uit. Sporttas aan de kant.
De zetel werd haar toevluchtsoord.
Netflix aan, maar zonder echt te kijken.
Een restje friet op het aanrecht. Nog een paar gemiste berichten.
En Femke — uitgeput.
Niet lui. Niet ongeïnteresseerd. Gewoon… op.
“Ik zei het elke dag tegen mezelf: morgen begin ik. Echt waar. Maar tegen de tijd dat ik thuiskwam, was het vuur alweer uit.”
De dagen gleden voorbij. En Femke voelde het vanbinnen knagen.
Dit ben ik niet meer.
Maar ze kon er haar vinger niet op leggen.
Tot die avond. Die gewone dinsdag.
motivatie om te sporten als vrouw
Ze deed haar trui uit.
En keek. Even.
Maar deze keer wendde ze haar blik niet af.
Ze bleef kijken.
Naar de wallen onder haar ogen.
Naar de spanning in haar kaken.
Naar het lichaam dat ze amper nog herkende.
Geen muziek. Geen filmmoment. Geen drama.
Gewoon een jonge vrouw voor de spiegel die niet meer wegliep van haar eigen beeld.
“Femke,” fluisterde ze, “dit kan zo niet verder.”
En voor het eerst in lange tijd, deed ze iets.
Geen plan. Geen groot voornemen. Geen challenge.
Ze trok haar sportlegging aan.
En ze begon.
Van “ik kan dat niet” naar “ik doe het gewoon”
De volgende ochtend voelde alles nog even zwaar.
Ze wist wat ze gisteren gedacht had. Ze wist dat ze iéts wilde veranderen.
Maar nu… nu kwam de twijfel.
“Wat als ik me belachelijk maak?”
“Wat als ik te traag ben? Niet sterk genoeg?”
“Wat als ik zelfs dit niet kan volhouden?”
Ze voelde het oude patroon opduiken: het patroon dat haar jarenlang stil had gehouden.
De lat meteen te hoog. De angst om te falen nog hoger.
En toch ... er was ook iets anders.
Een klein vonkje.
Een fluistering van: “Je hoeft het niet perfect te doen. Je hoeft het alleen maar te proberen.”
Dus ze schreef zich in voor een les.
Powerdance.
Niet te ingewikkeld. Geen toestellen. Gewoon dansen.
Eentje van 45 minuten.
“Ik dacht: misschien vind ik het leuk. En als het niet leuk is… dan heb ik het tenminste geprobeerd.”
Met een bang hartje vertrok ze richting Tielt voor die groepsles.
En toen gebeurde het.
Niet plots. Niet spectaculair.
Maar ergens tussen een gekke pas, een lachbui, en het besef dat niemand keek, voelde ze het:beweging kan ook licht voelen.
Bevrijdend.
Zelfs leuk.
Dat ene uurtje dansen… werd een keerpunt.
Niet omdat ze ineens alles kon.
Maar omdat ze zichzelf toestemming gaf om te beginnen.
Zonder bewijsdrang. Zonder prestatiedruk. Gewoon: doen.
En in die zachtheid groeide stilaan iets nieuws.Niet alleen spierkracht. Maar zelfvertrouwen.
Wat voor jou werkt, ontdek je gaandeweg.
Wil je daarin lichtjes begeleid worden?
Onze gratis bewegingsgids helpt je om dat op jouw manier uit te zoeken. Je ontvangt hem automatisch bij je inschrijving op onze nieuwsbrief.
“Iedereen is hier met een doel”
De eerste keer dat Femke de fitness binnenstapte, was haar hartslag al verdubbeld nog vóór ze een toestel had aangeraakt.
Een oversized shirt dat haar lichaam verborg.
Een legging waarvan ze zich afvroeg of die niet té veel toonde.
“Ik hoopte vooral dat niemand zou kijken. Dat ik gewoon kon verdwijnen in de achtergrond.”
Maar zo werkt een gym niet.
Overal spiegels. Mensen die lijken te weten wat ze doen.
Zware gewichten. Strakke outfits. Zelfzekere blikken.
Of zo leek het toch.
De eerste minuten voelde ze zich een indringer in een wereld waar ze niet thuishoorde.
Ze durfde niemand aan te kijken. Liet haar blik op de grond rusten.
En toch ... ze bleef.
En dat was genoeg.
Want bij de derde of vierde keer gebeurde iets wat ze niet verwacht had.
Ze keek op — écht deze keer — en zag iets anders.
Zag de vrouw naast haar puffen.
Een ander twijfelend naar het toestel stappen.
Iemand met tranen in de ogen, even pauzerend bij het waterfonteintje.
En in plaats van vergelijken, kwam er een ander besef:
“Iedereen is hier voor zichzelf. Iedereen draagt iets mee. En niemand weet van elkaar wat dat precies is.”
En dat… luchtte op.
Ze voelde zich niet meer bekeken.
Ze voelde zich deel van iets. Van mensen die elk hun verhaal meedragen.
Mensen die misschien net als zij ook dachten: "ik hoop dat niemand kijkt."
En stap voor stap, met een oefening hier, een lach daar, begon de gym te veranderen.
Van een plek van oordeel, naar een plek van herstel.
Niet voor haar lichaam alleen. Maar ook voor haar blik op zichzelf.
Balans, mildheid en de kracht van pauzeren
Er zijn van die dagen waarop alles gewoon... zwaar voelt.
De ochtend lijkt te vroeg.
Je lijf lijkt te moe.
De goesting ... zoek.
Ook Femke kent die dagen.
Ze diept haar sportkleren op uit de kast. Houdt ze even vast. En legt ze weer terug.
“Vroeger zou ik kwaad geworden zijn op mezelf. Gedacht hebben: zie je wel, je kan het niet volhouden.”
Maar nu… kiest ze anders.
Ze noemt het haar pauzedagen.
Geen schuldgevoel. Geen uitvlucht. Geen innerlijke discussie.
Gewoon een zachte stem die zegt:“Vandaag even niet. En dat is oké.”
Het is geen opgave. Het is trouw blijven aan haar lichaam.
Luisteren naar wat het echt nodig heeft.
En het gekke is — juist die mildheid maakt haar sterker.
Ze komt terug. Altijd.
Met nieuwe energie, nieuwe goesting.
Omdat ze zichzelf niet langer straft.
Maar draagt.
Omdat ze niet beweegt om zichzelf te bewijzen,
maar om goed voor zichzelf te zorgen.
Als jij nu staat waar zij toen stond
“Ik zou willen zeggen: je bént al goed bezig. Als je dit leest, dan ben je al aan het zoeken. En dat is zó veel waard.”
Femke weet hoe het voelt om jezelf kwijt te zijn.
Om met tegenzin naar jezelf te kijken.
Om te denken: “zo ben ik niet… maar ik weet ook niet meer wie ik dan wel ben.”
Ze heeft geen pasklaar antwoord.
Maar wel een paar dingen die haar hebben geholpen en die ze vandaag met liefde aan andere vrouwen wil doorgeven:
🌿 1. Begin met wat haalbaar voelt.
Niet wat het snelst resultaat geeft. Maar wat je nu aankan.
Soms is dat een wandeling. Soms is dat vijf minuten stretchen.
Dat is al genoeg. Echt.
🌿 2. Ga niet op zoek naar de 'beste’ sport. Zoek iets wat jij leuk vindt.
“Ik dacht altijd dat sporten moest voelen als afzien.
Maar ik had gewoon iets nodig waar ik terug plezier in vond.
Powerdance gaf me dat. Misschien is het voor jou iets anders.”
🌿 3. Laat het idee los dat je eerst iets moet ‘zijn’ voor je mag beginnen.
Je hoeft niet fit te zijn om te starten. Je hoeft niet zelfzeker te zijn.
Je mag starten met twijfel. Met wallen onder je ogen. Met tegenzin zelfs.
Maar: je mag wél starten.
🌿 4. Zoek een omgeving waar je jezelf mag zijn.
Dat kan een groepje zijn, een coach, of gewoon iemand die je niet raar aankijkt als je even huilt na je workout.
Je bent niet de enige.
Je hoeft niet alles te weten om te beginnen
Femke wist het ook niet.
Ze had geen plan, geen doel, geen strak schema.
Maar ze had wél het gevoel: “ik wil mezelf terugvinden.”
Dat is genoeg.
En misschien is dat ook bij jou zo.
Dat je voelt dat er iets wringt. Dat je verlangt naar meer rust, meer energie, meer jezelf.
Zonder prestatiedruk. Zonder oordeel.
Wat als je vandaag gewoon begint met één ding?
Een gedachte die zachter voelt. Een beweging die licht aanvoelt.
Een keuze die niet komt vanuit moeten, maar vanuit mogen.
🎁Wil je daarin graag begeleid worden?
Schrijf je in op onze nieuwsbrief en ontvang onze gratis Bewegingsgids:
een laagdrempelige, liefdevolle gids voor vrouwen die (terug) in beweging willen komen.
Ontdek wat bij jou past. En start… op jouw manier.
Opmerkingen